ជំងឺបូសថ្លើមដែលមិនបានព្យាបាលអាចបង្កទៅជាគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិតបានដោយសារតែផលវិបាករបស់វាដូចជា បាក់តេរីបញ្ចេញជាតិពុលក្នុងឈាម (Sepsis), Empyema, ឬរលាកស្រោមពោះដោយសារតែបូសធ្លាយចូលទៅក្នុងស្រោមសួត ឬប្រហោងស្រោមពោះ និងអាចបង្ករលាកដល់ប្រហោងពោះខាងក្រោយទៀតផង។ ការព្យាបាលគយរតែមានការចុះបង្ហូរខ្ទុះពីខាងក្រៅស្បែកចូលទៅ ឬវះកាត់តែ។
ការព្យាបាលដោយថ្នាំអង់ទីបីយ៉ូទិចមិនមែនជាទំលាប់នៃការព្យាបាលទេ ទោះបីជាវាទទួលបាននូវជោគជ័យលើករណីតិចតួចក៏ដោយ។
អ្នកជំងឺទំនងជាត្រូវការព្យាបាលជាច្រើនខែជាមួយនឹងថ្នាំសម្លាប់មេរោគ ព្រមទាំងមានការថតរូបភាពវេជ្ជសាស្ត្រមួយចំនួនដើម្បីធ្វើការតាមដានលើផលវិបាករបស់វាអោយបានដិតដល់។
ការប្រើថ្នាំដើម្បីសម្លាប់មេរោគបន្ថែមច្រើនតែជារឿងមួយដែលត្រូវធ្វើក្រោយពីធ្វើការវះកាត់ដើម្បីបង្ហូរខ្ទុះក្នុងថ្លើម។
ការព្យាបាលដោយវះកាត់
ការវះកាត់បង្ហូរខ្ទុះគឺការព្យាបាលជាលក្ខណៈស្តង់ដា រហូតដល់មានបច្ចេកទេសវះបង្ហូរខ្ទុះដោយចោះពីស្បែកទៅសម្រាប់ជំងឺធន់ស្រាលកាលពីឆ្នាំ ១៩៧០។ ជាមួយនឹងតិចនិចថតរូបភាពវេជ្ជសាស្ត្រ ធ្វើអោយការចុះបង្ហូរខ្ទុះក្លាយទៅជាវិធីព្យាបាលបែបមានស្តង់ដាមួយ។
ការណែនាំថ្មីៗសម្រាប់វិធីព្យាបាលដោយវះកាត់លើជំងឺបូសថ្លើមប្រភេទ Pyogenic គឺផ្តោតទៅលើស្ថានភាពជំងឺក្នុងពោះដូចជា មានរោគសញ្ញារលាកស្រោមពោះ ការបូមខ្ទុះលើកមុនមិនបានល្អ និងមានផលវិបាកដូចជា មានប្រហោងច្រើនក្នុងថ្លើម ជញ្ជាំងបូសនោះទៅជាក្រាស និងមានខ្ទុះអន្ធិលៗ។
ចំពោះអ្នកជំងឺដែលមានស្ថានភាពស្យុកដោយសារតែសារីរាង្គជាច្រើនចុះខ្សោយគឺមិនត្រូវបានណែនាំអោយធ្វើការវះកាត់ឡើយ។
ការវះកាត់អាចធ្វើបានតាមវិធីសាស្ត្រ ២របៀប៖
- វិធី Transperitoneal Approach អាចបង្ហូរខ្ទុះចេញ និងបើកមើលឃើញនូវបូសដែលមិនទាន់រកឃើញនៅពេលថត ព្រមទាំងទីតាំងដែលបូសនោះចាប់កំណើតផងដែរ។
- វិធី Posterior Transpleural Approach អាចធ្វើឡើងចំពោះដំបៅបូសដែលនៅពីក្រោយ។
វីធីវះកាត់ដោយការវះបើកពោះក៏ជាវិធីសាស្ត្រដែលគេច្រើនតែយកមកប្រើជាញឹកញាប់ដែរ។ នេះគឺជារបៀបវះកាត់ដែលមានការប៉ះពាល់តិចតួចបំផុតក្នុងការបើកមើលសារីរាង្គក្នុងពោះទាំងអស់ និងកាត់បន្ថយអត្រាស្លាប់របស់អ្នកជំងឺ។
ចំពោះអ្នកជំងឺដែលជ្រើសរើសយកវិធីព្យាបាលដោយវះកាត់ អត្រាដែលត្រូវការវះកាត់ម្តងទៀត និងព្យាបាលប៉ារ៉ាជ័យគឺមានលក្ខណៈតិចតួចណាស់។
ផលវិបាកក្រោយវះកាត់ដូចជា បូសថ្លើមនោះកើតមានម្តងទៀត បូសក្នុងពោះ ខ្សោយតម្រងនោម ឬថ្លើម និងការបង្ករោគលើរបួសគឺជារឿងដែលកម្រនឹងកើតមានណាស់៕
No comments:
Post a Comment